Toon items op tag: Family Owned Businesses

Zoals het er nu naar uitziet, verlaat het Verenigd Koninkrijk op 30 maart 2019 om 0.00 uur [29 maart 2019 om 23 uur in het Verenigd Koninkrijk.] de Europese Unie [Artikel 50 Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU).]. Het Britse parlement heeft op 15 januari 2019 het terugtrekkingsakkoord [Draft agreement on the withdrawal of the UK from the EU as agreed at negotiators' level on 14 November 2018, including text of Article 132 (https://www.consilium.europa.eu/media/37095/draft_withdrawal_agreement_incl_art132.pdf).] verworpen dat het VK op 14 november 2018 met de EU had bereikt. Op 29 januari 2019 heeft het Britse parlement de Britse regering opgedragen om met de EU te heronderhandelen over de huidige oplossing om een harde grens tussen Ierland en Noord-Ierland te voorkomen (de zgn. backstop). Het risico dat het VK de EU op 30 maart 2019 verlaat zonder terugtrekkingsakkoord door middel van een ‘harde Brexit’, is door die recente gebeurtenissen sterk toegenomen. Daarbij komt nog dat het Britse parlement op 29 januari 2019 ook het voorstel heeft verworpen om aan de EU te vragen de Brexit-deadline uit te stellen, en dat de EU niet geneigd is tot heronderhandeling van het terugtrekkingsakkoord.

Een harde Brexit maakt vanaf 30 maart 2019 een einde aan het vrije verkeer van goederen tussen het VK en de EU, en heeft verstrekkende gevolgen op douane- en accijnsvlak. Het zal heel wat aanpassing en voorbereiding vergen van al wie handel drijft met het VK.

Lees hier het volledige artikel door Jurgen Gevers en Ward Lietaert. Een publicatie die verscheen in Fiscale Actualiteit nr. 2019/05.

De wetgever heeft de bedoeling om het 'oude' Wetboek Vennootschappen (WVenn.) te vervangen door een nieuw en moderner Wetboek van Vennootschappen en Verenigingen (WW). Het nieuwe vennootschapsrecht zal een aantal grondige vernieuwingen invoeren. Zo wordt het aantal vennootschappen herleid naar een viertal fundamentele vennootschapsvormen: de personenvennootschappen (maatschap, vof en Comm.V), de besloten vennootschap (bv), de coöperatieve vennootschap (cv) en de naamloze vennootschap (nv).

Door de wet van 31 juli 201, zoals gewijzigd door de wet van 22 juli 2018 (hierna: Erfwet), wordt de reeds lang beoogde hervorming van het erfrecht eindelijk gerealiseerd. Door de wijziging van de regels met betrekking tot de erfrechtelijke reserve en met betrekking tot de inbreng van giften en schulden, de versoepeling van het verbod op erfovereenkomsten en de herformulering van het evenwicht tussen de langstlevende echtgenoot, de kinderen en andere bloedverwanten van de erflater brengt de wetgever het erfrecht bij de tijd en wordt een antwoord geboden op de toenemende diversiteit in samenlevingsvormen (in het bijzonder de toename van nieuw samengestelde gezinnen) en de wens van de burger tot grotere autonomie en keuzevrijheid.

In wat hierna volgt, stippen wij uitsluitend de belangrijkste familierechtelijke aspecten van het hervormde erfrecht aan. Hierbij komen aan bod de onderhoudsvordering van de ascendenten tegen de nalatenschap van de kinderloze erflater (II), de bekwaamheid om een erfovereenkomst te sluiten (III), het begrip 'stiefkinderen' in de globale erfovereenkomst (IV), de onterving van de langstlevende echtgenoot bij feitelijke scheiding en in het raam van een echtscheiding door onderlinge toestemming (V en VI) en ten slotte de vordering tot aanvulling van de verdeling ter vervanging van de vordering tot vernietiging op grond van benadeling van meer dan een vierde (VII). 

Standpunt Vlabel nr. 18019, 19 maart 2018

In zijn standpunt nummer 18019 aanvaardt de Vlaamse Belastingdienst dat passiva, die in de aangifte niet opgenomen zijn, onder bepaalde voorwaarden aftrekbaar zijn.

Het erfrecht is in volle beweging: door de wet van 31 juli 2017 tot hervorming van het erfrecht werd het grondig gemoderniseerd. Heel wat bepalingen uit het Burgerlijk Wetboek werden gewijzigd en er werd een volledige nieuwe titel IIbis aan boek 3 toegevoegd over de erfovereenkomsten.

De federale regering stelt een hervorming van het Wetboek van vennootschappen voor in haar wetsontwerp tot invoering van het Wetboek van Vennootschappen en Verenigingen en houdende diverse bepalingen (Wetsontwerp/WVV). Het Wetsontwerp heeft al enkele stormen doorstaan: naast het feit dat de Raad van State tot tweemaal toe vernietigende kritiek heeft geuit op het voorontwerp, stromen er vandaag in de Kamer meer en meer amendementen op het Wetsontwerp binnen. Gelet op dit alles wordt op dit ogenblik verwacht dat het nieuwe vennootschapsrecht ten vroegste in mei 2019 in werking zal treden.

Onnodig gezegd dat bepaalde wijzigingen van het vennootschapsrecht ook gevolgen zullen hebben op fiscaal vlak.

Scheiden en de gevolgen hiervan voor onze kinderen is een onderwerp dat velen beroert. Getuige hiervan zijn de vele (kinder)psychologen, bemiddelaars, juristen, pedagogen … die elk vanuit hun eigen specialisatie dagelijks kinderen en ouders bijstaan. Evenmin te veronachtzamen zijn de vele studiedagen, congressen en workshops die over dit thema worden georganiseerd en de (al dan niet populariserende) boeken die hierover worden gepubliceerd.

De klassieke methode van samenleven was vroeger, gedurende eeuwen, het huwelijk. De veiligste methode om het vermogen dat men gedurende het huwelijk samen had opgebouwd, aan de langstlevende te laten toekomen, was de toebedeling van dat vermogen bij huwelijkscontract, of bij wijziging van huwelijkscontract. Behalve als er kinderen zijn uit een andere relatie, is die toebedeling immers onaanvechtbaar: zij “wordt niet als schenking, maar als huwelijksvoorwaarde beschouwd”: zelfs al zou het volledige vermogen gemeenschappelijk zijn, toch kunnen de kinderen zich dus niet tegen verzetten. Oorspronkelijk werd een dergelijk beding dan ook niet met successierecht belast, tenzij er eigen goederen in de gemeenschap ingebracht waren, maar de wet van 17 december 1851 bracht hier verandering in. Sindsdien wordt een toebedeling wel als legaat beschouwd.

Vaak bestaat de wens tussen gehuwden om de rechten van de langstlevende echtgenoot te maximaliseren (althans bij een eerste huwelijk). Hiervoor bestaan een aantal welgekende planningstechnieken. De vormgeving van de betrokken planningstechniek is afhankelijk van het gekozen huwelijksvermogensstelsel. Zo adviseert de notariële en vermogensplanningpraktijk doorgaans een verblijvings- of keuzebeding (onder last) aan echtgenoten gehuwd onder het wettelijk stelsel en een finaal verrekenbeding aan echtgenoten gehuwd onder het stelsel van scheiding van goederen. Deze technieken waren er enerzijds op gericht civielrechtelijk autonomie te verlenen aan de langstlevende zonder hiervoor fiscaal te worden afgestraft (het verblijvingsbeding- of keuzebeding onder last). Het verrekenbeding liet anderzijds een fiscale optimalisatie toe. Met beide technieken heeft de Vlaamse decreetgever eind december 2017 komaf gemaakt. Alhoewel de federale wetgever van plan is om het wettelijk kader voor de diverse huwelijksvermogensstelsels te verduidelijken en tegelijkertijd de vermogensrechtelijke positie van de echtgenoten ongeacht het gekozen stelsel op elkaar af te stemmen, doet de Vlaamse decreetgever in feite net het omgekeerde. Echtgenoten gehuwd onder het stelsel van scheiding zijn duidelijk de dupe van de nieuwe fiscale regeling.

De Raad van State heeft op 12 juni 2018 het standpunt nr. 15004 van de Vlaamse Belastingdienst met betrekking tot de gesplitste aankoop en gesplitste inschrijving vernietigd. Dit arrest maakt een einde aan de stelling van de Vlaamse Belastingdienst dat een schenking, voorafgaand aan een gesplitste aankoop of inschrijving, aan de heffing van het registratierecht voor schenkingen of aan de schenkbelasting moet worden onderworpen teneinde te vermijden dat er sprake is van een fictief legaat in de nalatenschap van de schenker-vruchtgebruiker.