De jaarlijkse taks op de collectieve beleggingsinstellingen (hierna “abonnementstaks”) is door de wet van 3 april 2019 tot invoering van het Wetboek van de minnelijke en gedwongen invordering van fiscale en niet-fiscale schuldvorderingen verplaatst van het Wetboek der successierechten (namelijk art. 161 tot 162/2 W.Succ.) naar het Wetboek diverse rechten en taksen (namelijk art. 201.20 tot 201.28 WDRT).
Deze verplaatsing van wetboek heeft een grotere impact dan op het eerste gezicht zou lijken. De verplaatsing van de abonnementstaks van het Wetboek der successierechten naar het Wetboek diverse rechten en taksen verkort immers de verjaringstermijn van de vordering tot teruggave van 5 jaar naar 2 jaar en beperkt de stuitingsmogelijkheden in hoofde van de belastingplichtige. Uit de parlementaire voorbereidingen kan niet afgeleid worden dat de wetgever werkelijk de intentie had om de verjaringstermijn te verkorten en de stuitingsmogelijkheden te beperken.
Zo werden er ook geen overgangsmaatregelen gesteld. Het lijkt dan ook dat dit eerder bijkomende gevolgen van de verplaatsing naar het Wetboek diverse rechten en taksen zijn die de wetgever niet beoogd had en waarbij hij ook niet heeft stilgestaan.
De volledige publicatie die verscheen in Tijdschrift voor Beleggingsfiscaliteit - Revue de la Fiscalité des Placements, nr. 11 kan u hier lezen.
